رخدادهای روزگار

اینجا ایران خرداد یک هزار و سیصد و هشتاد و هشت :

شاید همان اندازه که سال 2009 میلادی با خوشی آغاز شد و همگان هر روز که بیشتر از اون می گذشت چشم به راه رخدادهای خوب بودند (که همین گونه هم شد..) و سال 1388 خورشیدی برای خود من آزمونی نو برای نو نفس کشیدن بود! این روزها.. این ساعت ها.. و مهمتر این لحظه ها به سنگینی هر چه تمام تر در اوج روزهای زندگی ما سپری میشود.

بیست و هشت.. بیست و دو.. و حالا هم بیست و دو !! این سه شماره و ماه های آنها و رخداد های آن در ذهن تمامی ایرانی های آزاده انگاشته می شود. یادمان نخواهد رفت که بر ما چه کردند و چه خواستیم ولی چه بر ما شد. این ماه های واپسین که با یادآوری گذشته و رخداد های پیشین و درس گرفتن از اون همه (هتا خود من) خواستدار دگرگونی و گریز از واپسگرایی شدیم ناگهان به ما گفتند شما چنین حقی ندارید! باید سر جای خود بمانید..  

پاینده ایران و ایرانی. ایرانی آزاد برای هر آزاده ای.

سبزسفیدقرمز    

یادمان نخواهد رفت که چگونه برای سر دادن "حق خود" چه بر سر ما می آوردند..

برای من از همان هفته پیش و رخدادی نه چندان نو! آغاز شد و همان آدینه (جمعه) نگران چنین لحظه هایی بودم به دوستی هم گفتم : چندان که تو می گویی ساده نیست، به همان صندلی که در یادداشت پیشین از آن گفتم پروانه دگرگونی نمی دهند! چه برسه به من.. تو.. ما و ایران.

امروز در اینجا باران بارید، همان گونه که از چشمان ده ها خانواده ایرانی این روزها باران می بارد، برای چه ؟؟ برای سر دادن ندای آزادی. هیچ چیزی جز درود فرستادن به پیکر آزادگان و ده ها ایرانی که از نام های آنها خبر نداریم آرامش دهنده پدران و مادران ایران زمین نیست.

این روزها همان گونه که رخدادهای زندگی من در حال انگاشته شدن است در حافظه تاریخ هم انگاشته می شود و از یاد تاریخ نمی رود که بر ما چه شد، چه خواستیم و چه بر ما کردند.موج امیدواری در خیل بزرگی از مردم جای خود را به موج نا امیدی و سیاه داده است ولی باید بگویم که دارم می بینم و باید ببینیم که هنوز موج امیدواری در ذهن ایرانی های آزاده مانده و زنده هست و در این روزهای بزرگ و تاریخی باید این موج را نگه داشت تا بتوان زندگی کرد وگرنه به همان گودالی که هدایت شصت سال پیش از آن سخن گفت می رویم.