طرح یک کویر
طرح یک کویر بهانه ای است برای نوشتن و کمی فکر کردن به روزهایمان....طرح یک کویر
طرح یک کویر بهانه ای است برای نوشتن و کمی فکر کردن به روزهایمان....دست شیطان
...
خسته از با خویش جنگیدن !!
خسته ی سقاخانه و خانقاه و سراب..
خسته ی کویر و تازیانه و تحمیل..
خسته خجلت از خود بردن هابیل..
دیری ست که دم بر نیاوردم اما اکنون..
هنگام ان است که از جگر فریادی بر آرام
که سرانجام
اینک شیطان که بر من دست میگشاید .. . . .
(ا.بامداد ۱۳۴۸)
دردهای مشترک من.. تو و ما !!
...
کوروش تو نخواب که ملتت در خواب است..
دردهای مشترک ما !!
٬
و خیلی چیزهای دیگه که مجال گفتن شون نیست.. به راستی تا کی باید این کلاه به این گشادی رو روی سر خودمون ببنیم! هر جا دوست دارین این رو داد بزنین تا بهتون آب و نون و نفت خودتون بیاد سر سفره تون.. !! محال است محال است!
بادا که از ماست بر ماست.. هر چه به سرمون می یاد ساخته دست خودمون هست و بس.
زرتشت بیا که با تو امید آید.. شب نیز صدای پای خورشید آید..
تاریخ اگر دوباره تکرار شود.. عالم به طواف تخت جمشید آید..
(عکس گرفته شده از شرکت کنندگان دانشگاه اصفهان برای خلیج همیشه فارس؛ ذکر منبع از دوست خوبم فروغ ف)
نا امیدی..؟!
...
من هم مثل همه خیال می کردم نا امیدی بیماری روح است!
اما نه! بدن زجر می کشد. پوست تنم درد می کند، سینه ام، دست و پایم..
سرم خالی است و دلم به هم می خورد و از همه بدتر این طعمی است که در دهنم است!
نه خون است ، نه مرگ است، نه تب ، اما همه این ها با هم..
کافی است که زبانم را تکان بدهم تا دنیا سیاه شود و از همه ی موجودات نفرت کنم!
چه سخت است، چه تلخ است انسان بودن!
(کالیگولا اثر آلبر کامو)
پ.ن۱:
هیج وقت الانت رو با فکر کردن به آینده هدر نده!!
سه سال گذشت.. چه زود گذشت!!
...
درست ۳ سال از نخستین روز نوشتنم در اینجا گذشت..
وقتی مرگ هم من رو نمی خواد.. وقتیکه مرگ هم به من پشت می کنه.. مرگی که نمی یاد و نمی خواد هم بیاد..!...
۱۹ سال گذشت.. . .
...
دومین دهه از عمرم می گذرد٬ در اینکه بیهود گذشت که هیچ شکی نیست !!
فکر می کنم هر روز باید اینجا را عوض بکنم، چون هر روز به باور تازه ای از خودم می رسم..
باید تکرار کنم که من آدم مهمی نیستم، شاید برای مهم بودن هنوز خیلی زود باشد..
کسی مرا به درستی نمی شناسد، چون خودم به سختی خودم را می شناسم !!
این تصور غلط برایم آزار دهنده نیست..
باید بنویسم چون نیاز دارم چیزهایی را دایم به خودم یادآوری کنم..
شاید فردا حرف جالب تری برای گفتن راجع به خودم داشته باشم.. . . .
پ.ن:
تنها آرزوی من در این دنیا اینه که وقتی به یاد ۱۷ مرداد می افتم٬ افسوس نخورم که چرا پام به این دنیا باز شد !!
آزادی ام کو؟
...
من در چیزهای منفی خیلی پیشانی دارم!
کشتی ندارم که غرق شود،
خانه ندارم که از بی مواظبتی آتش بگیرد،
آزادی ندارم که به خطر بیفتد
صادق هدایت
پ.ن:
وقتی که به طور مستقیم با کسی در ارتباط نیستی! اون وقته که تازه متوجه میشی که چقدر تنهایی رو باید دوست داشته باشی!! تو همین وقتاست که باید از اون بالا به تمام قضایا نگاه کرد و دید که چقدر جا افتادیم از چرخ زمونه !!
مرا فریاد کن !
...
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم!
مرا فریاد کن.. . .!!
ا.بامداد خرداد ۱۳۴۱
۹ تیر٬ ۲۱مین سالمرگ بمباران شیمیایی اولین شهر غیر نظامی جهان سردشت٬ رو به تمام بازماندگان این جنایت تسلیت میگم.
تلنگور !
...
زندگی من به نظرم همان قدر غیر طبیعی٬ نا معلوم و باور کردنی می یاد که نقش روی قلمدانی که با آن مشغول نوشتن هستم - گویا یک نفر نقاش مجنون وسواسی روی جلد این قلمدان را کشیده - اغلب که با این نقش نگاه می کنم مثل اینست که به نظرم آشنا می آید. شاید برای همین نقش است.. شاید همین نقش مرا وادار به نوشتن می کند !!! (بوف کور)
خیلی وقت بود که از تراوشات عقل خویش سخنی نیاورده بودم! و خیلی وقت هم هست که دوست دارم حرف بزنم! شاید پیدا کردن یه بهونه سبب ساز این مدت طولانی بین حرف زدن هام شده باشه! شاید ؟؟
این روزهایی که همه درگیر درس٬ مشق و کنکور(..) هستند من باز درگیر خویشتن خویش هستم! یه درگیری قدیمی اما آشنا.. بزن و بکوب بین دل و عقل!..
افسار اهداف خود رو به عقل بدی یا به دل ؟؟ با کدومش راحت تری؟ با کدومش شب ها راحت می خوابی ؟!
همه ء ماها کم و بیش وقتایی تو زندگی مون بوده که به یه بن بست رسیده باشیم.. بن بستی که احساس می کنیم دیگه ته دنیا ایم! اون لحظه پیش خودمون بدبخت ترین و بد شانس ترین و هرچی بدترین! چیزای دنیا هستیم!! اما دریغ از اینکه نگاهی به گذشته بندازیم و بگیم چرا؟
به یه نقطهء کور رسیدم! یعنی خیلی وقت هست که رسیدم.. متاسفانه یا خوشبختانه! دارم از اینجا بودنم لذت می برم و مهمتر از اون استفاده!.. هدف خاصی جز رفتن٬ پیمودن راهی تا وقتی که آه و دمی می یاد و میره ندارم!
وقتایی میشه که احساس کنی هیچ چیزی ارضات نمی کنه! مث الان من!
نه درس٬ نه کتاب٬ نه صدای استاد و امید٬ نه فیلم دیدن٬ نه پیانو تمرین کردن٬ نه گیتار زدن٬ نه مظراب سنتور رو برداشتن و زدن - و نه حتی یاور همیشگی صادق هدایت!
راه هیچ چیز و هیچ کسی تو این نقطه ء کور زندگی نمی تونه تو رو ارضا کنه..
دنبالش نگرد! اونو پیدا نمی کنی..
چون.. چون تنها کسی که می تونه تو رو بیرون بیاره٬ خودش تو رو اون جا انداخته.. !!!!
اما از این نقطهء کور دارم به بیرون نگاه می کنم! یه خورده روشنایی می بینم! یه خورده..
آره درسته.. دارم سوسوی امید رو از اینجا می بینم.. . . . . . . .
برای همهء کنکوری های ۸۷ (...) آرزوی موفقیت و پیروزی می کنم (از ته اعماق دلم!)
نقطه سر خط.
پ.ن۱:
ت ل ن گ و ر .. . . . (هرچه شدم خودم بر خود کردم!)
پ.ن۲:
طولانی شدن فاصله ء بین این دو یادداشت شاید کمی خود من رو هم بیشتر به فکر برد تا بتونم بیشتر به یادداشت قبلی فکر کنم! تا بتونم معنی اون رو بهتر بفهمم! شاید.. هنوز هم برام تازگی داره..
بن بست!
...
زندگی من به نظرم همان قدر غیر طبیعی٬ نا معلوم و باور کردنی می یاد که نقش روی قلمدانی که با آن مشغول نوشتن هستم - گویا یک نفر نقاش مجنون وسواسی روی جلد این قلمدان را کشیده - اغلب که با این نقش نگاه می کنم مثل اینست که به نظرم آشنا می آید. شاید برای همین نقش است.. شاید همین نقش مرا وادار به نوشتن می کند !!! (بوف کور)
خیلی وقت بود که از تراوشات عقل خویش سخنی نیاورده بودم! و خیلی وقت هم هست که دوست دارم حرف بزنم! شاید پیدا کردن یه بهونه سبب ساز این مدت طولانی بین حرف زدن هام شده باشه! شاید ؟؟
این روزهایی که همه درگیر درس٬ مشق و کنکور(..) هستند من باز درگیر خویشتن خویش هستم! یه درگیری قدیمی اما آشنا.. بزن و بکوب بین دل و عقل!..
افسار اهداف خود رو به عقل بدی یا به دل ؟؟ با کدومش راحت تری؟ با کدومش شب ها راحت می خوابی ؟!
همه ء ماها کم و بیش وقتایی تو زندگی مون بوده که به یه بن بست رسیده باشیم.. بن بستی که احساس می کنیم دیگه ته دنیا ایم! اون لحظه پیش خودمون بدبخت ترین و بد شانس ترین و هرچی بدترین! چیزای دنیا هستیم!! اما دریغ از اینکه نگاهی به عقب بندازیم و بگیم چرا؟
به یه نقطهء کور رسیدم! یعنی خیلی وقت هست که رسیدم.. متاسفانه یا خوشبختانه! دارم از اینجا بودنم لذت می برم و مهمتر از اون استفاده!.. هدف خاصی جز رفتن٬ پیمودن راهی تا وقتی که آه و دمی می یاد و میره ندارم!
وقتایی میشه که احساس کنی هیچ چیزی ارضات نمی کنه! مث الان من!
نه درس٬ نه کتاب٬ نه صدای استاد و امید٬ نه فیلم دیدن٬ نه پیانو تمرین کردن٬ نه گیتار زدن٬ نه مظراب سنتور رو برداشتن و زدن - و نه حتی یاور همیشگی صادق هدایت!
آره هیچ چیز و هیچ کسی تو این نقطه ء کور زندگی نمی تونه تو رو ارضا کنه..
دنبالش نگرد! اونو پیدا نمی کنی..
چون.. چون تنها کسی که می تونه تو رو بیرون بیاره٬ خودش تو رو اون جا انداخته.. !!!!
اما از این نقطهء کور دارم به بیرون نگاه می کنم! یه خورده روشنایی می بینم! یه خورده..
آره درسته.. دارم سوسوی امید رو از اینجا می بینم.. . . . . . . .
برای همهء کنکوری های ۸۷ (...) آرزوی موفقیت و پیروزی می کنم (از ته اعماق دلم!)
نقطه سر خط.
پ.ن:
ت ل ن گ و ر