پایان جهان با ستاره ی مالیخولیا

فیلم جدید لارس تری یر "مالیخولیا" یا "مالیخولیایی" در سکانس های پایانی چنین ِ :

« کلیر » خسته و آشفته در حال پیداکردن چاره ای برای فرار از ستاره مالیخولیا است! که هر لحظه نزدیک شدنش را احساس میکند... خسته است، شوهرش  « جان » که این روزهای آخر تمام امید وی بود چند سکانس قبل تر مرده، و مجبور به هم صحبتی با « جاستین » می شود و از او " خوشحالی" التماس میکند! درخواست نوشیدن ِ شراب در تراس میکند و مکالمه این چنین دنبال میشود:

جاستین:میخوای یک لیوان شراب توی تراس ت بخورم؟
کلیر: آره، اینکارو میکنی؟
جاستین: نظرت در مورد یک آهنگ چیه؟ ....  سمفونی شماره نهم بتهوون؟.... یه همچین چیزی؟... شاید بتونیم چند تا شمع روشن کنیم؟ .... میخوای توی تراست جمع بشیم و یه آهنگ بخونیم و یه شراب با هم بخوریم؟ .... هر سه تامون؟ (کلیر، جاستین، پسر کلیر)
کلیر: آره، این منو خوشحال میکنه

قبل از وقوع فاجعه این صحبت ها در کمال ِ آرامش ِ  « جاستین » مانند کسی که از حوادث مطلع ِ! بیان میشه، و « کلیر » در حال خودخوری (اسمش را من این میذارم) است! سکانس دیدنی ِ ! و من دوست داشتم، « فن تری یر » هنرش را هر لحظه به رخ میکشه و بیننده، ناتوان از همراهی... شاید هم این یک نظر خودخواهانه و احمقانه باشه.
کلیر: جاستین من فقط میخوام باهم خوب باشیم، خوب؟
جاستین: چرا توی دستشویی دور هم جمع نشیم؟
کلیر: پس این کارو نمیکنیم (شراب، شمع، آهنگ، تراس)

.......

مالیخولیا، آخرین کار « لارس فن تری یر » است و اممم این طوری بهتره که بگم پس از اروپا و شکستن امواج و داگویل، مالیخولیا عرض اندام دیگر این کارگردان بزرگ مقابل خیل عظیم کارگردان های درگیر " کالای هنر "، کاری در خور توجه سینمادوستان همراه لحظه های زیاد ِ فکر کردن و لذت بردن.... دوستش دارم...

+ امشب دیدن این کار همزمان شد با دیدار دوباره "سلاخ خانه شماره پنج" ونه گات جونیر. درسدن و ویلای مالیخولیا پیوند محکمی در ذهن من ایجاد کرد. و چه اتفاقی خوشنود تر از این!

این تاکید تراس تراس توو این سکانس خنده من را همراه داشت از جهاتی، کار « تراس » خاکی و اون فضاحت خنده های پی در پی جماعت عقده ای توی سالن، که انگار عقده ی خنده داشتن!! و مهمتر، مجلل ترین (از گونه تاریخی اش!) صحنه تئاتر کشور این چنین ذوب ِ کثافت و لجن ... اه