صدای پای او

شب بود، یه شب تنگ و تاریک. پسرک خسته بود، این خودش بود که خستگی رو به زندگی ش آورده بود. چاهی که حالا ته اون گیر کرده بود و امیدی هم به نجات نبود! فریاد زدن هم یادش رفته بود!_کاری که همیشه به دیگرون یاد می داد_ تو این سکوت وحشتناک یهو صدای رد و پای کسی یا چیزی رو شنید!  

صدای پای آدم بود؟ صدای پای حییون بود؟ اه... اصلن شاید صدای پای باد بوده باشه؟! صدا رو باز شنید! انگار داشت کسی یا چیزی بهش نزدیک میشد، هر لحظه اون صدای مرموز و گنگ و نا آشنا بیشتر به گوشش می خورد... ت  ا .. ت  ا .. ت  ی .. ت  ی .. تا... تی...  

حواس خودش رو بیشترجمع کرد. گوشش رو تیز کرد، به رو به رو خیره شده بود و همین طور داشت صدای زیبای "اومدن" رو می شنید! یک لحظه احساس کرد دیگه صدایی نمی یاد... هیچ.
گردنش که از بابت خیره شدن سفت شده بود در یک لحظه شل شد و خون آرام آرام درون رگ هاش به جریان افتاد! 

این بار سکوتی نابهنجارتر باعث شد صدای خفه کردن نفسش رو هم بشنوه! همین طور که که از ناامیدی سرش رو به پایین فرو می برد ناگهان متوجه قلم و کاغذی شد که در گوشه اتاق پرت شده بود!