هدایت نیاز به تعریف ندارد

بدون هیچ حاشیه ای بروم سر اصل مطلب. چیزی که این روزها به شدت درگیرم کرده. مجتبی مینوی از چهره های مطرح در اظهار نظری نثر هدایت رو معیوب توصیف کرده و کلی حرف ناقص دیگر.

این مورد اصلن چیز جالبی نیست که ادبیات و فرهنگی که هر روز در بین عام مردم شاهد اون هستیم بین قشری که پاسخ گوی آن هستند هم وجود داشته باشد. با یک نتیجه گیری خیلی سطحی و ابتدایی می تونیم به این برسیم که وقتی این گونه ادبیات در اون سطح وجود دارد و در حال تبادل هست پس چه توقعی باید از این یکی قشر و طبقه باید داشت؟ هیچ. دقیقن هیچ. تمام ناراحتی های به وجود آمده رو به واقع میشه گذاشت کنار و یک گوشه نشست و در فرهنگ لغات خود دنبال واژه های دیگه ای گشت تا با اون ادبیات رو به جلو برد.

این نوع برخورد و رفتار که با پایین کشیدن یکی دیگری رو بالا ببری خیلی قدیمی و کهنه شده که ایشان از اون استفاده کرده. منظورم متنی است که در مدح بزرگ علوی نوشته شده است. 

و مهمتر اون متنی که در یکی از مجلات نوشته شده نوع نوشتار و پرداختن هدایت به داستان است که به حدی زیبا نیست که از آوردن آن در اینجا خودداری می کنم.